Ölüm dünya hayatının son durağı olup insanı çaresiz kılan, korkutan ve sırrına erişilmesi güç olan bir olaydır. İnsan ne zaman öleceğini ve nerede öleceğini bilemediği için daima hazırlıklı bulunmalıdır. Bunun yanında ölüm korkusu nedeniyle Suriye Türkmenlerinde ölümü hatırlatan bazı inanışlar vardır. Ölüm öncesi inanışlarına göre ölümün habercisi olarak adlandırılan hayvanlarla ilgili düşünceler bulunmaktadır. Örneğin; Köpek Uluması, bir köpek uzun uzun uluduğu zaman başını hangi eve çevirirse o evden mutlaka ölü çıkacağına inanılır. Evin damına baykuş konması, bu gibi durumlar bir kara haberin geleceğine yorumlanır. Ölüme yorumlanabilecek rüyalar da vardır: Önceden ölen bir yakınının kendisini de yanına çağırması gibi bazı hurafe inanışlarda vardır.

            Yatağa düşmüş, öleceği hissedilen hastalar sık sık ziyaret edilir. Ziyarete gelenler helalleşirler. Hastanın yakını ya da en sevdiği kişi yanında bulunarak vasiyeti veya diyeceği bir şey olup olmadığını öğrenmeye çalışır. Kuran-ı Kerim okutulur. Yanında bulunanlar "şehâdet" getirirler ve ruhunu teslim ettiği zaman "Allah rahmet etsin dua okuyarak, şehâdet getirerek, ruhunu teslim etti. Ne güzel ölümü vardı.” diye arkasından hayırla yâd edilir. Suriye Türkmenlerinde doğum da ölüm de Allah'ın emri olarak görülür. Bu nedenle ölüm metanetle karşılanır. Bir evde cenaze olursa kısa sürede duyurulur. Ölüm duyurmada en önemli yol camilerle selâ okunduktan sonra yapılan duyurmadır. Köy yerinde ölen kişi camiden lakabıyla birlikte çağırılır ve köy halkını mezar eşmek için imam mezarlığa çağırır. Kişi akşam vefat etmiş ise cenaze sabaha kadar bekletilir. İkindi veya daha önce vefat etmiş ise hemen defnedilir. Bundaki neden ise mevta kokmasın yeni evini bulsun denir. Yıkanana kadar mezar da açılmış olur. Ölüyü yıkamak için kazanda su ısıtılır. Bu arada herkes koşuşturarak su taşır. Cenaze yıkanırken bakmak çok günahtır. Ölü, yakınları haricinde kimseye gösterilmez. Bu arada Rahmetli olanın vasiyetleri yerine getirilmeye çalışılır bu vasiyetler beni falan yıkasın, falan yere defnedin olabilir. Ölü kefenine sarılırken kefene kokular sürülür, reyhan ve sedef yaprakları konur. Kefen kapatıldıktan sonra bir daha açılmaz. Cenaze omuzlarda taşınarak mezarlığa getirilir. Cenaze kazılmış mezarın güney tarafına konur. Cenaze namazı kılınır. Hoca ölü adına helallik diler ve ölü defnedilene kadar hoca mezarı başında kuran okur, ölü defnedilir, hoca mezar başında telkin verir. Defin işlemleri sona erer. Ölü sahipleri uzun bir kuyruk oluşturur ve gelen insanlar el sıkarak baş sağlığı dilenir. Mezarlıktan dağılan insanları köy halkı yemeğe çağırır ve “Cemaat bir yere dağılmayın, buyurun yemeğe…” diye her ev üç-beş kişiyi evine misafir alır. Yemek yemeyen misafirler ise doğruca cenaze evine gelerek otururlar. Bu sırada Kuran-ı Kerim okunur. Özellikle herkes ölü evinde toplanarak ölü sahiplerinin üzüntüsüne ortak olur. Ayrıca yöre halkı cenaze evine yemekli taziye ile gelir. Ölen kişinin elbiseleri fakirlere dağıtılır. Cenaze evinde uzun müddet radyo çalınmaz, televizyon açılmaz. Buna yakınları ve komşuları da mümkün mertebe riayet ederler. Düğün ve şenlik anlarında da ölü evinden mutlaka müsaade alınır. Komşular üç-beş gün süreyle cenaze evine yemek götürürler. Ölen kişinin ruhu için genelde iki-üç gün peş peşe Yasin-i Şerif okutulur. Çoğu zaman öldüğü gün hatim indirilir. Yaklaşık olarak 15-20 gün etraf köylerden taziyeye gelinir. Köylüler koyun koç getirir taziyeye şehirden gelenler ise bir çuval toz şeker getirirler. Bundaki amaç; cenaze evinin acısını bu yolla hafifletmektir. Bu da Suriye Türkmenleri arasındaki yardımlaşma ve dayanışmanın bir örneğidir. Cenaze evinde ölümden sonraki 52. günde mevlit okutulur.

Ağıt yakmak

            Ağıtlarda ölünün elbiseleri ortaya konur. Kadınlar toplanır. Ağıtçı bir kadın ölünün çamaşırlarını birer birer eline alarak ‘’Ağıt‘’okur ve çevresindeki kadınlar da bu arada ağlaşırlar. Saç baş yolanlar olur. Bu ağıtları ana-kız, kardeş, evlat, hala, teyze gibi yakınları yakarlar. İnsanoğlu doğar, yaşar ve ölür.